Ταξίδια

«Τι είναι η πατρίδα μας; Μην να ‘ναι οι κάμ-ποι; Μην να ‘ναι τα ψηλά βουνά;» αναρωτιόμουν με σαφή λυρική διάθεση καθώς περνούσα με 140 επάνω από τον εκατοστό κατακρεουργημένο σκύλο στην εθνική οδό, με κατεύθυνση την Πάτρα. Προορισμός μου για το Σαββατοκύριακο, το εξωτικό Μεσολόγγι, μια πόλη για την οποία δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα, πρωτεύουσα ενός νομού που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ.
Η εικόνα αυτή θα άλλαζε: ήμουν αποφασισμένος να μάθω τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα.
Σκεπτόμενος το Μεσολόγγι, δύο πράγματα ερχόταν στο μυαλό μου
-Κάτι διάσπαρτα απομεινάρια γνώσης για την περίφημη έξοδο: μέσα Μεσολογγίτες, όξω οι Τούρκοι, μέσα ψοφήσαν της πείνας, που να σπάσει την πολιορκία το delivery της εποχής, ξέρετε τώρα. Στην ανάγκη έγιναν delicatessen σκυλιά και γατιά, αλλά σωθήκαν τα pet και οι Τούρκοι εκεί. Όχι φίλη ξανθιά, στην έξοδο του Μεσολογγίου δεν ντυθήκαν-βαφτήκαν-ετοιμαστήκαν να βγουν βόλτα. Οι μέσα βγήκαν όξω από την πείνα, αλλά δεν ‘φτάσαν και πολύ όξω διότι τους έσφαξαν. Έτσι γινόταν εκείνη την εποχή. Άμα είχες διαφορές, πολιορκούσες και έσφαζες. Σήμερα πας στο Survivor.
Τέλος πάντων, όλα αυτά τα σαχλά ξεχάστε τα τώρα. Γιατί στο Μεσολόγγι δεν αστειεύονται με την Έξοδο. Είναι σαν να πας στην Κρήτη και να κάνεις χιουμοράκι για τον Βενιζέλο, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Θα επανέλθουμε στο θέμα.
-Το δεύτερο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν το ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας Μεσολογγίου. Γιατί; Στη δικιά μας τη φουρνιά (βλέπε δέσμες) η συγκεκριμένη σχολή ήταν πολύ γνωστή, διότι ήταν ο απόλυτος πάτος των βάσεων. Α, αυτό μην το υποτιμάτε καθόλου: στα δελτία δυό σχολές ανέφεραν, την Ιατρική Αθήνας και την Ιχθυοκαλλιέργεια Μεσολογγίου. Έλεγες, τι σκατά, άμα δεν πιάσω την Ιατρική, μια ιχθυοκαλλιέργεια Μεσολογγίου θα την πιάσω (να γραφτώ να πάρω το πάσο). Τώρα, γιατί κανείς δεν ήθελε να καλλιεργήσει ιχθύες (όχι τα ζώδια φίλη ξανθιά) στο Μεσολόγγι, δεν ξέρω να σας πω.
Αυτές τις σκέψεις ανακαλούσα στο ταξίδι μου, να περάσει και η ώρα. Δεν πέρασε ένα δίωρο, να σου η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Χλιδή. Την είδα από μακριά και ψάρωσα. Κι όταν την περνούσα, επίσης ψάρωσα. Πολύ Ευρώπη είμαστε ρε παιδί μου!, σκέφτηκα. Αυτό που δεν είχα καταλάβει είναι ότι η γέφυρα σε βγάζει στην Άνδρο. Γιατί μόνο η Άνδρος (που όποιος το έχει ζήσει, ξέρει) έχει τέτοιο κατσικόδρομο, όπως αυτό στον οποίο σε βγάζει η γέφυρα. Τέρμα η Ευρώπη, εδώ είναι Βαλκάνια μπάρμπα. Σλόου ντάουν μη βρεθείς από κάτω.

Με τα πολλά (χιλιόμετρα) έφτασα και στο Μεσολόγγι προσκεκλημένος της αδερφής ενός κολλητού μου από την Κατερίνη, που είναι δασκάλα εκεί και με φιλοξένησε μαζί με τη συνάδελφό της, επίσης δασκάλα (επίσης μακεδονίτισσα). Οι δύο κοπέλες είναι πολύ καλή παρέα (και αυτές και οι φίλες τους, οι υπόλοιπες μακεδονίτισσες δασκάλες) με μια διαφορά: έχουν διαφορετικές προτεραιότητες. Εγώ ήθελα να πάμε στα βουνά και στη φύση, αυτές με πήγαιναν για καφέ στα χάι του Μεσολογγίου. Εγώ ήθελα να πάμε σε κανένα τελειωμένο σκυλάδικο ή παραδοσιακό πανηγύρι, αυτές με πήγαιναν στα χάι του Μεσολογγίου. Μια φορά, τα χάι του Μεσολογγίου τα γύρισα, δεν έχω παράπονο.

Το Μεσολόγγι λοιπόν είναι μια συμπαθητική παραλιμνοθαλάσσια πόλη (γιατί τελειώνει στη λιμνοθάλασσα- α καλό ε) και έχει ένα διακριτό και ωραίο κέντρο με νεοκλασικά και πολύ καφετέρια. Έχει χαμηλά σπίτια, άντε 2-3 ορόφους και αυτό δημιουργεί μια ωραία αίσθηση- άλλωστε η αρχιτεκτονική είναι η αύρα ενός τόπου. Επίσης έχει μερικά διάσπαρτα μνημεία, ένα τείχος, κάτι κανόνια και κάθε δεύτερη γωνία μια προτομή και μια αναμνηστική πλάκα, με αναφορές φυσικά στην έξοδο. Α, επίσης το Μεσολόγγι έχει ονομαστεί Ιερή Πόλη. Πώς είναι η Μέκκα και η Μεδίνα για το μουσουλμάνο; Έ, εμείς έχουμε το Μεσολόγγι. Και το δήμο τους τον λένε δήμο Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου, τσεκάρετέ το άπιστοι Θωμάδες. Αναρωτιέμαι πάντως αν έχουμε και άλλες ιερές πόλεις και δεν το ήξερα.
Μια φορά, κλίμα κατάνυξης δεν είδα. Είδα όμως την παρέλαση. Η τελευταία φορά που είδα παρέλαση ήταν αυτή στην οποία συμμετείχα. Ευτυχώς φορούσα τα γυαλιά και εξοστράκιζαν τα στραγάλια που τρώγαμε. Η Νέα Ιωνία δεν είναι ακριβώς ιερή πόλη (ούτε καν για το ΚΚΕ) και αυτό ήταν φανερό από το πώς αντιμετωπίζαμε τις παρελάσεις. Τέλος πάντων, χαριτωμένη η παρέλαση στο Μεσολόγγι, τα πιτσιρίκια τρισχαριτωμένα. Αλλά είχα καιρό φαίνεται να δω παρέλαση γιατί δεν θυμόμουν ότι μαζί με τα παιδιά παρελαύνουν περιπολικά, ζητάδες και η πυροσβεστική! Σας το ορκίζομαι, έβγαλα και φωτογραφίες. Μετά τα λύκεια και τα προσκοπάκια, τα περιπολικά με αναμμένα τα αλάρμ και το Γκιουλέκα οδηγό να καμαρώνει ως άλλος Παπαφλέσσας.
Το Μεσολόγγι λοιπόν δεν είναι καταθλιπτικό όπως πίστευα, αλλά μια χαρά. Η Αιτωλοακαρνανία, επίσης, έχει φανταστική φύση. Δυστυχώς ο Εύηνος δεν είχε ακόμα νερό (οπότε δεν πήγαμε για ράφτινγκ), αλλά πήγαμε στο Αιτωλικό (ένα χωριό επάνω σε νησάκι που συνδέεται από δύο πλευρές με την ξηρά) και την Κατοχή, όπου ήπιαμε και καφέ δίπλα στο ποτάμι. Ζούγκλα η βλάστηση. Προικισμένο μέρος ρε παιδί μου. Ωραία φύση, ωραία αύρα σαν μέρος, την κατασυμπάθησα την Αιτωλοακαρνανία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αυτά.