Ταξίδια

Κι αν φαντάζεται κανείς τη μεξικάνικη ύπαιθρο όλο έρημο και κάκτο, ευπειθώς αναφέρω ότι έχασε. Οκ, βόρεια στα σύνορα παίζει (αλλά εκείθε δεν πήγαμε). Καταπράσινο, απίθανο, απίστευτο!!!

Monte Alban. Αχ, αυτός ο μεξικάνικος ουρανός με τα συννεφάκια του!!! Όλα τα λεφτά κι όλες οι τεκίλες και τα μεσκάλ του κόσμου! Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς στην Οαχάκα και να βλέπεις αυτό από το παράθυρό σου;

και λίγες μέρες μετά... Welcome to Caribbean Paradise!

(το τοπίο μαγευτικό, αλλά η θάλασσα δεν πιάνει μία μπροστά στις ελληνικές. όλα κι όλα. και πείτε με ό,τι θέτε.)

τα πέσος εξαφανίζονται στην Καραϊβική και κυριαρχούν τα δολάρια. Οι τοπικοί πράκτορες για να σε πάνε στα κοντινά νησάκια σου τάζουν 'φρι μπαρ, φρι μπίερ και φρι μπουφέ γουίδ χάμπεργκερς εντ χοτ ντογκς' και νομίζουν ότι πας μη μεξικάνος = αμερικάνος...

το προσπερνάς όμως, όταν εκεί που είσαι χαλαρός στην παραλία,
με την πίνια κολάδα σου -ή έστω ένα φρέσκο χυμό μάνγκο-μούρλια!-, σκάει ο σενιόρ με το όργανό του...

...και έναντι ολίγων πέσος σου παίζει μουσικές στην arpa jarocha του στην Playa del Carmen και δεν πιστεύεις στ' αφτιά σου!!!!!!!!!!!

Σας κούρασα όμως, και το παρα-βάρυνα το μπλογκάκι ε;

Αλλά, επιτρέψτε μου κάτι ακόμα. Αυτές οι τοιχογραφίες του Ριβέρα, του Ταμάγιο, του Σικέιρος και των ομότεχνων είναι από τα τελευταία πράγματα που είδα πριν φύγω, και το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι συγκλονίστηκα. Σε φυσικό μέγεθος κόβουν την ανάσα...

Τόσα κι άλλα τόσα, εκατοντάδες φωτογραφίες, χιλιάδες ήχοι και εικόνες και μυρωδιές και γεύσεις, κάμποσοι δίσκοι και βιβλία... Mexico lindo y querido.

Υ.Γ. Αν χρειαστείτε διερμηνέα στο ταξίδι σας, είμαι στη διάθεσή σας :-)

Πόσο χάλια μπορεί να είναι να μένεις σε μια τέτοια πόλη;! Εμείς πνιγόμαστε στην πολυκατοικία και αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα κέντρο, ίσο σε έκταση με ολόκληρο το δήμο Αθηναίων, που έχει χτιστεί τον 18ο-19ο αιώνα. Και τα υπέροχα αυτά κτίρια κατοικούνται κανονικά και έχουν ζωή, η πόλη δεν είναι disneyland.
Πήγα στη Βουδαπέστη προχθές και έφυγε χτες για τη δουλειά και πραγματικά πέρασα τέλεια. Συνήθως αυτές οι αποστολές της μιας ημέρας είναι σκότωμα, δεν αξίζουν τον κόπο, αλλά τώρα λίγο η παρέα, λίγο η πόλη, περάσαμε μια χαρά.
Σημεία γενικού ενδιαφέροντος:
-Ωραία πόλη! Σε όλες αυτές τις απίθανες πόλεις της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης μόνιμα αναρωτιέμαι τι κάνουν τα αυτοκίνητα, πού τα κρύβουν. Μεγάλα πάρκα, πεντακάθαροι δρόμοι, φροντισμένα μνημεία, τακτοποιημένη πόλη. Εντάξει, στα προάστεια έχει και συγκροτήματα σοβιετικών μπλοκ, αλλά η γενική εικόνα είναι πολύ ωραία.
-Οι Βουδαπεστιανές καταπληκτικά μάτια, όλες. Γενική εικόνα, μάλλον μέτρια όμως.
-Ωραία κουζίνα! Όχι μόνο τα βραστά (που έχουν όλοι οι βόρειοι λαοί), αλλά και ωραίες συνταγές. Η σούπα γκούλας είναι τέλεια, ωστόσο το πατέ το πάλαιψα αλλά δεν τα κατάφερα. Μπορεί να μην έχω φάει και πιο σιχαμένο πράγμα στη ζωή μου. Ίσως φταίει όμως και μια ελαφριά γαστρεντερίτιδα που με ταλαιπωρεί τας τελευταίας ημέρας.
-Πολύ πάπρικα. Κάθε λίγο, μαγαζιά που πουλούσαν πάπρικα. Να καίγεσαι και να μην καταλαβαίνεις.
-Η ουγγρική γλώσσα (που συγγενεύει στην Ευρώπη μόνο με τη φινλανδική) είναι εντελώς ακαταλαβίστικη και αδύνατον να προφερθεί. Ο Έλληνας είναι Γκιόροκ, με το ο να προφέρεται ο/ε.
-Η Malev είναι πολύ καλή εταιρία. Κακώς δεν την είχα σε υπόληψη, γιατί έχει κάτι αεροπλάνα σούπερ, με απίστευτα πολύ χώρο. Αντίθετα το αεροδρόμιο της Βουδαπέστης είναι μετριότατο. Ψώνια: σαλάμια, κρασιά, πάπρικα, χαζοσουβενίρια.
Αυτά. Το σ-κ ανεβαίνω στο πανέμορφο χωριό μου.

Το sms έλεγε «ανοίγουμε επισήμως την Παρασκευή, αλλά την Τετάρτη κάνουμε μια μάζωξη στο μαγαζί. Μόνο για φίλους. Θα έρθετε;»
Απάντησα ΝΑΙ.
Αλλά δεν πήγα. Πώς να εξηγώ ότι δεν γινόταν πια «να έρθουμε». Ότι θα έπρεπε να βγάλω μονό εισιτήριο.

Εκείνο το βράδυ, κάθισα σπίτι. Έκλεισα τα πατζούρια και άνοιξα το air condition. Δεν ήθελα να μυρίζω τον κόσμο έξω. Χάζεψα εξώφυλλα βιβλίων – δεν τα άνοιξα, τρέμοντας για αυτά που θα διάβαζα μέσα.
Δεν ήθελα να χτυπήσει το τηλέφωνο. Έπαιρνα στην τύχη αριθμούς υπεραστικούς και προσπαθούσα να φανταστώ σε ποιες χώρες καλούσα. Μια από τις άγνωστες γλώσσες που άκουσα μου άρεσε – θα ήθελα να πάω σε μια χώρα που να μιλούσαν έτσι, αλλά δεν ήξερα ποια χώρα ήταν.
Δεν θέλησα να απαντήσω στο επόμενο sms που ρωτούσε: «είσαι στο νησί;»
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν.