Έντεκα (αναμνήσεις από ένα ταξίδι στο Λονδίνο – Μάρτιος 1997)
1 Comments Published by enteka on Τρίτη, Αυγούστου 15, 2006 at 12:23 π.μ..
Το 1997, λίγους μήνες πριν πάω για σπουδές στο Λονδίνο, η φίλη μου η Κατ κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε ένα διερευνητικό ταξίδι εκεί, για να περάσουμε από interviews στα πανεπιστήμια που είχαμε δηλώσει. [Οι απαντήσεις απ' τα πανεπιστήμια της Κατ είχαν ήδη έρθει (οι δικές μου καθυστερούσαν) και τα περισσότερα της ζητούσαν συνέντευξη.] Ήμασταν ενθουσιασμένοι γι’ αυτήν την εξερευνητική βόλτα στην πόλη που θα μας φιλοξενούσε την επόμενη επταετία. Σε κάποια στιγμή ήρθαν οι απαντήσεις και για μένα: η πρώτη μου επιλογή με έπαιρνε κατευθείαν - άρα δεν χρειαζόταν να πάω για interview. Παγώσαμε για λίγο αλλά αποφασίσαμε πως δεν ήταν βέβαια λόγος αυτός για να ακυρωθεί το ταξίδι, αρκεί να μην μάθαιναν τίποτα οι γονείς μου.
1) Πολιτισμικό σοκ: κυριολεκτικά. Μετρό, κτίρια, κόσμος.
2) Δισκάδικα τεράααστια (το Tower στο Piccadilly ήταν το πρώτο που μπήκα κι ίσως γι’ αυτό –σκέφτομαι τώρα- παρέμεινε το αγαπημένο μου). Χιλιάδες cd παντού, όλα αυτά που δεν μπορούσα να βρω πουθενά. Special και Limited editions, δεκάδες μουσικά αξεσουάρ, βιβλία, βίντεο, κάρτες, αυτοκόλλητα, πάγκοι τεράστιοι με εκατοντάδες περιοδικά που δεν πίστευα ότι υπήρχαν.
3) Βιβλιοπωλείο Borders στην Shaftsbury Avenue. Είδαμε τυχαία την Kylie Minogue, αγόρασα το νέο βιβλίο του D. Coupland και αρκετά βιβλία ως δώρα για φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα. (Ευτυχώς κανείς δεν είχε κάνει κάποια περίπλοκη παραγγελία τύπου Ρετιρέ, κι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι με τα δώρα τους.)
4) Από ένα Time Out βρήκα και πήγα σε μερικές εκθέσεις με έργα των τότε celebrities της Brit Art. Είδα S. Lucas, D. Hirst, Wilson Twins. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η Sam Taylor Wood που είδαμε κάτι έργα της στο Σόχο (ή στο ICA;). Είχε βγάλει φωτογραφίες με μια μηχανή που περιστρεφόταν για πέντε δευτερόλεπτα. Kατέγραφε πανοραμικά όλο το δωμάτιο και στο άπλωνε στο χαρτί σαν να ήταν ενιαίος συνεχόμενος χώρος. [pics εδώ κι εδώ]
5) Ως άμαθοι τουρίστες πήγαμε στο Hippodrome, ένα επιφανειακό τουριστικό club στη Leicester Sq. Επίσης μια φίλη της Κατ μας πήγε σε μια παρακμιακή αλλά διασκεδαστική pub με drag show στο Σόχο, όπου η Κατ ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε καραόκι. (To Raspberry Beret?)
6) Μας φιλοξενούσε ένας γνωστός. Το θλιβερό και αποπνικτικό δωματιάκι του ήταν για μας ξενοδοχείο 10 αστέρων.
7) Θυμάμαι μια μεθυσμένη επιστροφή το βράδυ μέσα σ’ ένα ταξί. Έμοιαζε (και ήταν) τόσο περίεργα ευρύχωρο, τόσο κωμικά τεράστιο και αποστειρωμένο που βάλαμε τα γέλια. [Αλλά μάλλον θα γελούσαμε με οτιδήποτε.]
8) Στο δρόμο με φώναξε κάποιος skunk, σαν να με έβριζε. Ρώτησα μετά την Κατ τι σήμαινε και προς τι το verbal abuse. Απ’ ότι ήξερε η λέξη σήμαινε ασβός, κουνάβι, βρωμιάρης. Προσβλήθηκα κάπως – κάποιο καιρό μετά κατάλαβα τι είχε παιχτεί και μου ’φυγε το κόμπλεξ.
9) Σινεμά στη Leicester Sq. σ’ έναν πολυκινηματογράφο της Warner. Πρώτη επαφή με πολυτελές υπερσινεμά (λίγο πριν ανοίξουν village εδώ και κλείσουν όλα τα μικρά αγαπημένα μου), τόσο υπερβολικά μεγαλοπρεπές λες και πήγαινες σε καμιά όπερα. (Την Εβίτα είδαμε οπότε ταίριαζε λιγάκι.) Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ο ηλεκτρονικός πίνακας με τις ταινίες και το ποσοστό πληρότητας της αίθουσας. Η Εβίτα είχε red alert και νιώσαμε σχεδόν τυχεροί που βρήκαμε εισιτήριο, σαν να μας το 'χαν χαρίσει κι όχι να το 'χαμε πληρώσει 8.5 λίρες, τότε. (4.250 δρχ, όταν στην ελλάδα ήταν λιγότερο από 1.5 χιλιάρικο –η ακρίβεια του Λονδίνου με πανικόβαλλε και γυρνώντας πανικόβαλλα λίγο και τους γονείς μου.) Επίσης είδαμε το Bound.
10) Θυμάμαι μια φωτογραφία που με έβγαλε η Κατ σε μια στάση λεωφορείου. Στριφογύριζα ένα καλώδιο (;) και η Κατ πέτυχε την τέλεια στιγμή – το βλέπεις να περιστρέφεται σαν φάντασμα καλύπτοντας σχεδόν όλη την εικόνα. (Η Sam Taylor Wood θα χαμογελούσε νευρικά.)
11) Καταβρόχθιζα τις εικόνες, κρατούσα κυριολεκτικές και μεταφορικές σημειώσεις, προσπαθούσα να εντυπώσω τα μέρη ώστε την επόμενη φορά μετά από λίγους μήνες να θυμάμαι τα πάντα και να πηγαίνω σ’ αυτά που μ’ άρεσαν (στα πάντα δηλαδή). Δεν ήταν ένα ταξίδι αναψυχής, με τίποτα. Θα μας περιέγραφα σαν τους νέους αγοραστές ενός πολυτελούς σπιτιού που πηγαίνουν χαρούμενοι για να το καμαρώσουν και να το εξερευνήσουν. Και, επιθεωρώντας το νεοαποκτηθέν property τους, να αποφασίσουν πού θα μπει η πισίνα, τι χρώμα θα γίνουν οι τοίχοι και πώς θα τοποθετηθούν τα έπιπλα - ώστε να είναι όλα τέλεια για τη μεγάλη μετακόμιση.
1) Πολιτισμικό σοκ: κυριολεκτικά. Μετρό, κτίρια, κόσμος.
2) Δισκάδικα τεράααστια (το Tower στο Piccadilly ήταν το πρώτο που μπήκα κι ίσως γι’ αυτό –σκέφτομαι τώρα- παρέμεινε το αγαπημένο μου). Χιλιάδες cd παντού, όλα αυτά που δεν μπορούσα να βρω πουθενά. Special και Limited editions, δεκάδες μουσικά αξεσουάρ, βιβλία, βίντεο, κάρτες, αυτοκόλλητα, πάγκοι τεράστιοι με εκατοντάδες περιοδικά που δεν πίστευα ότι υπήρχαν.
3) Βιβλιοπωλείο Borders στην Shaftsbury Avenue. Είδαμε τυχαία την Kylie Minogue, αγόρασα το νέο βιβλίο του D. Coupland και αρκετά βιβλία ως δώρα για φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα. (Ευτυχώς κανείς δεν είχε κάνει κάποια περίπλοκη παραγγελία τύπου Ρετιρέ, κι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι με τα δώρα τους.)
4) Από ένα Time Out βρήκα και πήγα σε μερικές εκθέσεις με έργα των τότε celebrities της Brit Art. Είδα S. Lucas, D. Hirst, Wilson Twins. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η Sam Taylor Wood που είδαμε κάτι έργα της στο Σόχο (ή στο ICA;). Είχε βγάλει φωτογραφίες με μια μηχανή που περιστρεφόταν για πέντε δευτερόλεπτα. Kατέγραφε πανοραμικά όλο το δωμάτιο και στο άπλωνε στο χαρτί σαν να ήταν ενιαίος συνεχόμενος χώρος. [pics εδώ κι εδώ]
5) Ως άμαθοι τουρίστες πήγαμε στο Hippodrome, ένα επιφανειακό τουριστικό club στη Leicester Sq. Επίσης μια φίλη της Κατ μας πήγε σε μια παρακμιακή αλλά διασκεδαστική pub με drag show στο Σόχο, όπου η Κατ ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε καραόκι. (To Raspberry Beret?)
6) Μας φιλοξενούσε ένας γνωστός. Το θλιβερό και αποπνικτικό δωματιάκι του ήταν για μας ξενοδοχείο 10 αστέρων.
7) Θυμάμαι μια μεθυσμένη επιστροφή το βράδυ μέσα σ’ ένα ταξί. Έμοιαζε (και ήταν) τόσο περίεργα ευρύχωρο, τόσο κωμικά τεράστιο και αποστειρωμένο που βάλαμε τα γέλια. [Αλλά μάλλον θα γελούσαμε με οτιδήποτε.]
8) Στο δρόμο με φώναξε κάποιος skunk, σαν να με έβριζε. Ρώτησα μετά την Κατ τι σήμαινε και προς τι το verbal abuse. Απ’ ότι ήξερε η λέξη σήμαινε ασβός, κουνάβι, βρωμιάρης. Προσβλήθηκα κάπως – κάποιο καιρό μετά κατάλαβα τι είχε παιχτεί και μου ’φυγε το κόμπλεξ.
9) Σινεμά στη Leicester Sq. σ’ έναν πολυκινηματογράφο της Warner. Πρώτη επαφή με πολυτελές υπερσινεμά (λίγο πριν ανοίξουν village εδώ και κλείσουν όλα τα μικρά αγαπημένα μου), τόσο υπερβολικά μεγαλοπρεπές λες και πήγαινες σε καμιά όπερα. (Την Εβίτα είδαμε οπότε ταίριαζε λιγάκι.) Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ο ηλεκτρονικός πίνακας με τις ταινίες και το ποσοστό πληρότητας της αίθουσας. Η Εβίτα είχε red alert και νιώσαμε σχεδόν τυχεροί που βρήκαμε εισιτήριο, σαν να μας το 'χαν χαρίσει κι όχι να το 'χαμε πληρώσει 8.5 λίρες, τότε. (4.250 δρχ, όταν στην ελλάδα ήταν λιγότερο από 1.5 χιλιάρικο –η ακρίβεια του Λονδίνου με πανικόβαλλε και γυρνώντας πανικόβαλλα λίγο και τους γονείς μου.) Επίσης είδαμε το Bound.
10) Θυμάμαι μια φωτογραφία που με έβγαλε η Κατ σε μια στάση λεωφορείου. Στριφογύριζα ένα καλώδιο (;) και η Κατ πέτυχε την τέλεια στιγμή – το βλέπεις να περιστρέφεται σαν φάντασμα καλύπτοντας σχεδόν όλη την εικόνα. (Η Sam Taylor Wood θα χαμογελούσε νευρικά.)
11) Καταβρόχθιζα τις εικόνες, κρατούσα κυριολεκτικές και μεταφορικές σημειώσεις, προσπαθούσα να εντυπώσω τα μέρη ώστε την επόμενη φορά μετά από λίγους μήνες να θυμάμαι τα πάντα και να πηγαίνω σ’ αυτά που μ’ άρεσαν (στα πάντα δηλαδή). Δεν ήταν ένα ταξίδι αναψυχής, με τίποτα. Θα μας περιέγραφα σαν τους νέους αγοραστές ενός πολυτελούς σπιτιού που πηγαίνουν χαρούμενοι για να το καμαρώσουν και να το εξερευνήσουν. Και, επιθεωρώντας το νεοαποκτηθέν property τους, να αποφασίσουν πού θα μπει η πισίνα, τι χρώμα θα γίνουν οι τοίχοι και πώς θα τοποθετηθούν τα έπιπλα - ώστε να είναι όλα τέλεια για τη μεγάλη μετακόμιση.
Kαλορίζικο το νέο blog - ωραία ιδέα!
Λοιπόν, νομίζω είμαστε η τελευταία γενιά Ελλήνων που στα πρώτα μας ταξίδια έξω παθαίναμε αυτό που λες πολιτισμικό σοκ.
Και άρχιζε αμέσως. Από το αεροδρόμιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα αβάσταχτης ντροπής που με κατέκλυζε περιμένοντας κάποιον ξένο φίλο/φίλη στο Ελληνικό. Εχοντας μία μικρή εμπειρία από τα πρώτα μου ξένα αεροδρόμια (Ρώμη, Λονδίνο) έκανα απλά το σταυρό μου να μην έρχονται με Ολυμπιακή και υποχρεωθώ να τους υποδεχθώ στο αεροδρόμιο-κοτέτσι. Το Ανατολικλό ήταν πιο "ευρωπαϊκό" και πάλι όμως αδιανόητα μικρό και επαρχιακό.
Και το αμέσως επόμενο σοκ, βέβαια, ήταν τα δισκάδικα και τα βιβλιοπωλεία. Που με εντυπωσιάζαν πολύ περισσότερο από τα Μουσεία, εννοείται! Επίσης στο Λονδίνο μου είχαν κάνει ΤΡΟΜΕΡΗ εντύπωση οι ηλεκτρονικοί πίνακες με τον χρόνο αναμονή για το επόμενο λεωφορείο ή τρένο (στο μετρό).
Καλή αρχή!