Ταξίδια: Viva MEXICO cabrones!

Viva MEXICO cabrones!

17 Comments Published by unapatatras on Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006 at 12:41 π.μ..

Αναδημοσίευση με μικρές παραλλαγές από παλιότερο ποστ στους μεταφραγμένους τον Ιούνη, λίγο μετά την επιστροφή από το Μεξικό.

Ναι λοιπόν, είναι αλήθεια. Τα κατάφερα. Γύρισα. Δεν ξέρω πώς και γιατί. Αλλά δεν πειράζει, θα πάμε μαζί την επόμενη φορά :-)

Δεν έχω συνέλθει ακόμα. Θα αργήσω να συνέλθω από αυτό το ταξίδι. Που να μη σώσω να συνέλθω δηλαδή. Και δεν εννοώ το τζετ λαγκ, το υψόμετρο και αηδίες, εννοώ τις εικόνες, τις μυρωδιές, το κάψιμο στη γλώσσα (οι πουτανίτσες οι πιπερίτσες, εκατόν τόσα είδη, καίνε αλλά μ' αρέσουν, η τεκίλα όλα τα σβήνει), τις μουσικές, τα χρώματα, τα χαμόγελα. Είναι πολύ έντονα ακόμα -ευτυχώς!- φλασάκια ατέλειωτα και απορίες: γιατί δεν μιλάμε ισπανικά εδώ; Γιατί είμαστε όλοι τόσο λευκοί εδώ; Γιατί πόλεις και άνθρωποι δεν είναι το ίδιο πολύχρωμοι εδώ;

Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκαναν οι άνθρωποι. Φιλικοί, εγκάρδιοι κι αληθινοί. Κι εγώ μου έκανα εντύπωση. Που ενώ εδώ αν ένας άγνωστος μου πει στο δρόμο καλημέρα μπορεί και να τον κοιτάξω στραβά και να σκεφτώ ότι είναι τρελός κι εκεί έσκαγα χαμόγελο και δεν το πίστευα ότι έπιανα κουβέντα στο δρόμο από το τίποτα. Όχι όλοι, όντως, τα κοριτσάκια στην πρώτη φωτό ήθελαν τα πέσος τους για να τα φωτογραφίσω. Κι ακόμα κι έτσι δε μου χάρισαν το χαμόγελό τους. Πολλοί ιθαγενείς δε δέχονται καθόλου τις φωτογραφίες (κλέβουν την ψυχή τους;). Στην εκκλησία Σαν Χουάν δε Τσαμούλα στην Τσιάπας αν σε δουν να μπαίνεις με μηχανή ή κάμερα μπορεί και να στη σπάσουν (για να μην αποτυπώσεις τα χριστιανικά αγάλματα που θυμίζουν τραβεστί και τους ιθαγενείς να προσεύχονται οικογενειακώς, με τη μάνα να βυζαίνει το μικρό ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά γλείφουν γλειφιτζούρια και ο πατέρας κάνει μετάνοιες μπροστά σε τεκίλες ή και κόκα-κόλες, και κάνουν εξαγνισμούς και σφάζουν κότες -κότες είδαμε, ζωντανές ακόμα, αλλά μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι περίμεναν να αποχωρήσουμε για να τις σφάξουνε). Σεβαστό απολύτως.

Οι άνθρωποι που λέτε. Αυτή η επιμειξία ιθαγενών και ισπανών που έχει κάνει τους σύγχρονους μεξικάνους να θεωρούν τη λέξη 'indio' (=ινδιάνος, ιθαγενής) τη μεγαλύτερη βρισιά κι αν τους ρωτήσεις για την ινδιάνικη καταγωγή τους να σπεύσουν να σε ενημερώσουν όλο καμάρι πως 'ναι, αλλά ο παππούς μου ήταν Ισπανός!'. Όπως λέει κι ο φίλος μου ο Εντμούντο, πιο πιθανό είναι να κατέβει η Παρθένος της Γουαδελούπης για να βάλει ένα χεράκι να φτιάξουν λίγο τα πράγματα, παρά να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχτούν οι Μεξικάνοι την ταυτότητά τους και τη δύναμή τους. Προσπαθούν όμως. Το απέδειξαν οι εκλογές που έφεραν την κεντρο-αριστερή παράταξη λιγότερο από μία σκανδαλώδη μονάδα πίσω από τη δεξιά και οι πορείες διαμαρτυρίας αμέσως μετά με αίτημα τη νέα καταμέτρηση των ψήφων. Κι από την άλλη, μεγάλη εντύπωση προκάλεσε στον μεξικάνο ξεναγό μας η ελληνική συμπάθεια για τον subcomandante Μάρκος που

'δεν είναι καν Μεξικανός και εκμεταλλεύεται τους ιθαγενείς και τους βάζει να σκοτώνονται...' Πάλι καλά που δεν κατηγόρησε και τους απελπισμένους δασκάλους της Οαχάκα που για τέσσερις περίπου εβδομάδες κατέβηκαν στους δρόμους, κατέλαβαν την πόλη, κοιμόντουσαν στο δρόμο, έκλεισαν τους δρόμους με οδοφράγματα, απαιτώντας κονδύλια για την παιδεία και παντού στους δρόμους:

όπου Ulises όχι ο Οδυσσέας της ελληνικής μυθολογίας αλλά ο κυβερνήτης της Οαχάκα

κι αυτά τα ολίγα για όσους έφαγε προσπαθώντας να καταπνίξει τον ξεσηκωμό των δασκάλων, μας μίλησαν για 2 νεκρούς (ή μία ήταν έγκυος γυναίκα) και ομαδικούς βιασμούς γυναικών στα αστυνομικά τμήματα, γεγονότα που δεν έφτασαν ποτέ στα δελτία ειδήσεων,
άρα... δεν έγιναν ποτέ. Ω-αί-ο;

Μα, θα μου πείτε, τι μ' έπιασε τώρα το κοινωνικο-πολιτικό μου -ποιον, εμένα!- εκεί που σας έλεγα για το υπέροχο Μεξικό γεμάτο χρώματα κι αρώματα... Όλα αυτά όμως είναι Μεξικό. Δεν τα 'ξερα παρά σαν γενική ιδέα, δεν τα φανταζόμουν, αλλά ήταν εκεί και τα ζήσα και τα πόνεσα κι αυτά. Και δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή φόβο ή ανασφάλεια τριγυρνώντας στους δρόμους μέχρι τα ξημερώματα (καλά, στην Πόλη του Μεξικού δεν επικρατεί παντού τάξη και ασφάλεια -μιλάμε για 22 εκατομμύρια κατοίκους, έτσι;-, αλλά εκεί που κινείται ο επισκέπτης δεν έχει φόβο, λίγο τα παράνομα ταξί πρέπει να 'χει το νου του).

Κι αν φαντάζεται κανείς τη μεξικάνικη ύπαιθρο όλο έρημο και κάκτο, ευπειθώς αναφέρω ότι έχασε. Οκ, βόρεια στα σύνορα παίζει (αλλά εκείθε δεν πήγαμε). Καταπράσινο, απίθανο, απίστευτο!!!

και λίγη ακόμα φύση, κάπου εκεί, στα σύνορα με Γουατεμάλα (Lagos de Montebello) πριν περάσουμε σ΄άλλα...

Monte Alban. Αχ, αυτός ο μεξικάνικος ουρανός με τα συννεφάκια του!!! Όλα τα λεφτά κι όλες οι τεκίλες και τα μεσκάλ του κόσμου! Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς στην Οαχάκα και να βλέπεις αυτό από το παράθυρό σου;

και λίγες μέρες μετά... Welcome to Caribbean Paradise!

(το τοπίο μαγευτικό, αλλά η θάλασσα δεν πιάνει μία μπροστά στις ελληνικές. όλα κι όλα. και πείτε με ό,τι θέτε.)

τα πέσος εξαφανίζονται στην Καραϊβική και κυριαρχούν τα δολάρια. Οι τοπικοί πράκτορες για να σε πάνε στα κοντινά νησάκια σου τάζουν 'φρι μπαρ, φρι μπίερ και φρι μπουφέ γουίδ χάμπεργκερς εντ χοτ ντογκς' και νομίζουν ότι πας μη μεξικάνος = αμερικάνος...

το προσπερνάς όμως, όταν εκεί που είσαι χαλαρός στην παραλία,
με την πίνια κολάδα σου -ή έστω ένα φρέσκο χυμό μάνγκο-μούρλια!-, σκάει ο σενιόρ με το όργανό του...

...και έναντι ολίγων πέσος σου παίζει μουσικές στην arpa jarocha του στην Playa del Carmen και δεν πιστεύεις στ' αφτιά σου!!!!!!!!!!!

Σας κούρασα όμως, και το παρα-βάρυνα το μπλογκάκι ε;

Αλλά, επιτρέψτε μου κάτι ακόμα. Αυτές οι τοιχογραφίες του Ριβέρα, του Ταμάγιο, του Σικέιρος και των ομότεχνων είναι από τα τελευταία πράγματα που είδα πριν φύγω, και το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι συγκλονίστηκα. Σε φυσικό μέγεθος κόβουν την ανάσα...

Τόσα κι άλλα τόσα, εκατοντάδες φωτογραφίες, χιλιάδες ήχοι και εικόνες και μυρωδιές και γεύσεις, κάμποσοι δίσκοι και βιβλία... Mexico lindo y querido.

Υ.Γ. Αν χρειαστείτε διερμηνέα στο ταξίδι σας, είμαι στη διάθεσή σας :-)

17 Responses to “Viva MEXICO cabrones!”

# fieryfairy 10:32 π.μ.

απλά υπέροχο....

πόσο καιρό έμεινες; το μεξικό είναι μεγάλο μου όνειρο, ελπίζω κάποια στιγμή να βρω τον χρόνο
# unapatatras 12:53 μ.μ.

20 μέρες
για αρχή καλά είναι ε;
γιατί άμα μάθεις το δρόμο... :-)
# fieryfairy 1:58 μ.μ.

για αρχή μια χαρά είναι, κι εγώ αν πήγαινα για κάνα μήνα θα ήθελα

αν ξαναπάς (τώρα που μαθες το δρόμο) χωράω στο σάκο :-)
# averel 2:31 μ.μ.

Ομορφα πραγματα.
# Ανώνυμος 2:47 μ.μ.

από τα λίγα blogs που πραγματικά μας βοηθάνε να "ξεφύγουμε" και μαθαίνουμε και που τέλος πάντων δεν μας γεμίζουν μιζέρια
# βλαχακι (το) 11:53 π.μ.

είχα ένα παππού ινδό
και ένα προπάππου ινδιάνο
μιά γιαγιά τσιγκάνα
και μια προγιαγιά περσίδα.
μητέρα βλάχα, λατινόφωνη
και ο πατέρας με σαρακινό
σαν να έμοιαζε...
κάπου μέσα ίσως να χωράει και ταϊτή
# unapatatras 1:08 μ.μ.

και με αυτή την καταγωγή, νομίζεις ότι δεν μπορείς να χορέψεις παιδάκι μου;;;;
άσε τις ρίζες σου να κυριεύσουν το κορμί σου, άκου fanfare cioarlia στη διαπασών (η τελευταία μου ανακάλυψη, ρουμάνοι γύφτοι, απίθανοι!!!) και άσε τα χειροπόδαρά σου να σου δείξουν το δρόμο!
# unapatatras 1:55 μ.μ.

μυστήρια πράγματα συμβαίνουν!
το τελευταίο μου σχόλιο εμφανίζεται μόνο όταν κάνω κλικ για να προσθέσω νέο σχόλιο.
γιατίιιιιιιι;

το αντιγράφω λοιπόν εδώ, κλείνω υπολογιστή, επανεκκίνηση, διάλειμμα για τσιγάρο και επανέρχομαι...

@βλαχάκι
και με αυτή την καταγωγή, νομίζεις ότι δεν μπορείς να χορέψεις παιδάκι μου;;;;
άσε τις ρίζες σου να κυριεύσουν το κορμί σου, άκου fanfare cioarlia στη διαπασών (η τελευταία μου ανακάλυψη, ρουμάνοι γύφτοι, απίθανοι!!!) και άσε τα χειροπόδαρά σου να σου δείξουν το δρόμο!
# βλαχακι (το) 12:38 μ.μ.

oυίχ! τα βλέπω διπλά :)
Δεν είπα οτι δεν μπορώ να χορέψω,
απλά δεν μ'αρέσει (εκτός και αν κάνουμε πλάκα). Μ'αρέσει να ακούω και να είμαι στον κόσμο μου. Ίσως φταίει που πάντα οι μουσικές είχαν προορισμό στο κεφάλι μου και όχι στο σώμα..χαχά.

Βy the way oι των rom μουσικές είναι όντως γαμάτες.
# βλαχακι (το) 12:42 μ.μ.

ζηλεύω το αγαπημένο μου νονίδιο που έχει πάει παταγωνία (αργεντινή+χιλή), μεξικό, περού...
# Juanita La Quejica 4:22 μ.μ.

Γιατί το ανακάλυψα αυτό το κείμενο; Ζημιά μεγάλη!
# Фе́ммe скатале 4:01 μ.μ.

Αν ξαναπας, πηγαινε να δεις μπαλετο μεξικανικο "Los cuchillos"
Τυφλα να χουν τα μπολσοι
# ekfrasi 11:17 μ.μ.

Ένα ζευγάρι Μεξικανών που βοήθησα να βρουν το σταθμό μετρό στο γκάζι μου είπαν πως στην πόλη του Μexico υπάρχει ένα παρόμοιο γκάζι που το λένε νομίζω contessina...ή κάτι τέτοιο. Ισχύει;
# From Crete to Colombia 1:32 μ.μ.

Είμαστε 2 φίλοι απο τα Χανιά της Κρήτης και αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε απο την Κρήτη με προορισμό την Κολομβία, την χώρα με τους πιο Χαρούμενους ανθρώπους στη Γή.
Διαβάστε τα άρθρα μας καθημερινά και ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.
Ας την ανακαλύψουμε όλοι μαζί...

Αναχωρούμε στις 16 Φεβρουαρίου 2011.
http://crete-to-colombia.blogspot.com/
# Νικος 12:58 π.μ.

Μοναδική εμπειρία το Μεξικό παρόλα τα προβλήματα του. Τέτοιος συνδυασμός κουλτούρας με απίστευτες παραλίες είναι πολύ σπάνιος. Όσο για τους ντόπιους, από τους πιό φιλόξενους ανθρώπους σε όλη την Λατινική Αμερική.
# prosforestaxidia 6:04 μ.μ.

Σύμφωνώ με το Νίκο! Είναι πραγματική απίστευτη εμπειρία! Εχω πάει και είναι καταπληκτικά αλλά θέλει προσοχή!
# Kostas 12:44 μ.μ.

Ελπίζω κάποια στιγμή να βρώ τον χρόνο και φυσικά τα λεφτά να πάω!