ταξίδι στ' όνειρο - daydreams - Mayda
16 Comments Published by unapatatras on Κυριακή, Δεκεμβρίου 17, 2006 at 6:58 μ.μ..
κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίεςΣτο εξωτικό Μεσολόγγι
14 Comments Published by YO!Reeka's on Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006 at 4:19 μ.μ..
«Τι είναι η πατρίδα μας; Μην να ‘ναι οι κάμ-ποι; Μην να ‘ναι τα ψηλά βουνά;» αναρωτιόμουν με σαφή λυρική διάθεση καθώς περνούσα με 140 επάνω από τον εκατοστό κατακρεουργημένο σκύλο στην εθνική οδό, με κατεύθυνση την Πάτρα. Προορισμός μου για το Σαββατοκύριακο, το εξωτικό Μεσολόγγι, μια πόλη για την οποία δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα, πρωτεύουσα ενός νομού που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ.
Η εικόνα αυτή θα άλλαζε: ήμουν αποφασισμένος να μάθω τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα.
Σκεπτόμενος το Μεσολόγγι, δύο πράγματα ερχόταν στο μυαλό μου
-Κάτι διάσπαρτα απομεινάρια γνώσης για την περίφημη έξοδο: μέσα Μεσολογγίτες, όξω οι Τούρκοι, μέσα ψοφήσαν της πείνας, που να σπάσει την πολιορκία το delivery της εποχής, ξέρετε τώρα. Στην ανάγκη έγιναν delicatessen σκυλιά και γατιά, αλλά σωθήκαν τα pet και οι Τούρκοι εκεί. Όχι φίλη ξανθιά, στην έξοδο του Μεσολογγίου δεν ντυθήκαν-βαφτήκαν-ετοιμαστήκαν να βγουν βόλτα. Οι μέσα βγήκαν όξω από την πείνα, αλλά δεν ‘φτάσαν και πολύ όξω διότι τους έσφαξαν. Έτσι γινόταν εκείνη την εποχή. Άμα είχες διαφορές, πολιορκούσες και έσφαζες. Σήμερα πας στο Survivor.
Τέλος πάντων, όλα αυτά τα σαχλά ξεχάστε τα τώρα. Γιατί στο Μεσολόγγι δεν αστειεύονται με την Έξοδο. Είναι σαν να πας στην Κρήτη και να κάνεις χιουμοράκι για τον Βενιζέλο, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Θα επανέλθουμε στο θέμα.
-Το δεύτερο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν το ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας Μεσολογγίου. Γιατί; Στη δικιά μας τη φουρνιά (βλέπε δέσμες) η συγκεκριμένη σχολή ήταν πολύ γνωστή, διότι ήταν ο απόλυτος πάτος των βάσεων. Α, αυτό μην το υποτιμάτε καθόλου: στα δελτία δυό σχολές ανέφεραν, την Ιατρική Αθήνας και την Ιχθυοκαλλιέργεια Μεσολογγίου. Έλεγες, τι σκατά, άμα δεν πιάσω την Ιατρική, μια ιχθυοκαλλιέργεια Μεσολογγίου θα την πιάσω (να γραφτώ να πάρω το πάσο). Τώρα, γιατί κανείς δεν ήθελε να καλλιεργήσει ιχθύες (όχι τα ζώδια φίλη ξανθιά) στο Μεσολόγγι, δεν ξέρω να σας πω.
Αυτές τις σκέψεις ανακαλούσα στο ταξίδι μου, να περάσει και η ώρα. Δεν πέρασε ένα δίωρο, να σου η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Χλιδή. Την είδα από μακριά και ψάρωσα. Κι όταν την περνούσα, επίσης ψάρωσα. Πολύ Ευρώπη είμαστε ρε παιδί μου!, σκέφτηκα. Αυτό που δεν είχα καταλάβει είναι ότι η γέφυρα σε βγάζει στην Άνδρο. Γιατί μόνο η Άνδρος (που όποιος το έχει ζήσει, ξέρει) έχει τέτοιο κατσικόδρομο, όπως αυτό στον οποίο σε βγάζει η γέφυρα. Τέρμα η Ευρώπη, εδώ είναι Βαλκάνια μπάρμπα. Σλόου ντάουν μη βρεθείς από κάτω.
Με τα πολλά (χιλιόμετρα) έφτασα και στο Μεσολόγγι προσκεκλημένος της αδερφής ενός κολλητού μου από την Κατερίνη, που είναι δασκάλα εκεί και με φιλοξένησε μαζί με τη συνάδελφό της, επίσης δασκάλα (επίσης μακεδονίτισσα). Οι δύο κοπέλες είναι πολύ καλή παρέα (και αυτές και οι φίλες τους, οι υπόλοιπες μακεδονίτισσες δασκάλες) με μια διαφορά: έχουν διαφορετικές προτεραιότητες. Εγώ ήθελα να πάμε στα βουνά και στη φύση, αυτές με πήγαιναν για καφέ στα χάι του Μεσολογγίου. Εγώ ήθελα να πάμε σε κανένα τελειωμένο σκυλάδικο ή παραδοσιακό πανηγύρι, αυτές με πήγαιναν στα χάι του Μεσολογγίου. Μια φορά, τα χάι του Μεσολογγίου τα γύρισα, δεν έχω παράπονο.
Το Μεσολόγγι λοιπόν είναι μια συμπαθητική παραλιμνοθαλάσσια πόλη (γιατί τελειώνει στη λιμνοθάλασσα- α καλό ε) και έχει ένα διακριτό και ωραίο κέντρο με νεοκλασικά και πολύ καφετέρια. Έχει χαμηλά σπίτια, άντε 2-3 ορόφους και αυτό δημιουργεί μια ωραία αίσθηση- άλλωστε η αρχιτεκτονική είναι η αύρα ενός τόπου. 
Επίσης έχει μερικά διάσπαρτα μνημεία, ένα τείχος, κάτι κανόνια και κάθε δεύτερη γωνία μια προτομή και μια αναμνηστική πλάκα, με αναφορές φυσικά στην έξοδο. Α, επίσης το Μεσολόγγι έχει ονομαστεί Ιερή Πόλη. Πώς είναι η Μέκκα και η Μεδίνα για το μουσουλμάνο; Έ, εμείς έχουμε το Μεσολόγγι. Και το δήμο τους τον λένε δήμο Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου, τσεκάρετέ το άπιστοι Θωμάδες. Αναρωτιέμαι πάντως αν έχουμε και άλλες ιερές πόλεις και δεν το ήξερα. 
Μια φορά, κλίμα κατάνυξης δεν είδα. Είδα όμως την παρέλαση. Η τελευταία φορά που είδα παρέλαση ήταν αυτή στην οποία συμμετείχα. Ευτυχώς φορούσα τα γυαλιά και εξοστράκιζαν τα στραγάλια που τρώγαμε. Η Νέα Ιωνία δεν είναι ακριβώς ιερή πόλη (ούτε καν για το ΚΚΕ) και αυτό ήταν φανερό από το πώς αντιμετωπίζαμε τις παρελάσεις. Τέλος πάντων, χαριτωμένη η παρέλαση στο Μεσολόγγι, τα πιτσιρίκια τρισχαριτωμένα. 
Αλλά είχα καιρό φαίνεται να δω παρέλαση γιατί δεν θυμόμουν ότι μαζί με τα παιδιά παρελαύνουν περιπολικά, ζητάδες και η πυροσβεστική! Σας το ορκίζομαι, έβγαλα και φωτογραφίες. Μετά τα λύκεια και τα προσκοπάκια, τα περιπολικά με αναμμένα τα αλάρμ και το Γκιουλέκα οδηγό να καμαρώνει ως άλλος Παπαφλέσσας.
Το Μεσολόγγι λοιπόν δεν είναι καταθλιπτικό όπως πίστευα, αλλά μια χαρά. Η Αιτωλοακαρνανία, επίσης, έχει φανταστική φύση. Δυστυχώς ο Εύηνος δεν είχε ακόμα νερό (οπότε δεν πήγαμε για ράφτινγκ), 
αλλά πήγαμε στο Αιτωλικό (ένα χωριό επάνω σε νησάκι που συνδέεται από δύο πλευρές με την ξηρά) και την Κατοχή, όπου ήπιαμε και καφέ δίπλα στο ποτάμι. 
Ζούγκλα η βλάστηση. Προικισμένο μέρος ρε παιδί μου. Ωραία φύση, ωραία αύρα σαν μέρος, την κατασυμπάθησα την Αιτωλοακαρνανία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αυτά.
Η εικόνα αυτή θα άλλαζε: ήμουν αποφασισμένος να μάθω τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα.
Σκεπτόμενος το Μεσολόγγι, δύο πράγματα ερχόταν στο μυαλό μου
-Κάτι διάσπαρτα απομεινάρια γνώσης για την περίφημη έξοδο: μέσα Μεσολογγίτες, όξω οι Τούρκοι, μέσα ψοφήσαν της πείνας, που να σπάσει την πολιορκία το delivery της εποχής, ξέρετε τώρα. Στην ανάγκη έγιναν delicatessen σκυλιά και γατιά, αλλά σωθήκαν τα pet και οι Τούρκοι εκεί. Όχι φίλη ξανθιά, στην έξοδο του Μεσολογγίου δεν ντυθήκαν-βαφτήκαν-ετοιμαστήκαν να βγουν βόλτα. Οι μέσα βγήκαν όξω από την πείνα, αλλά δεν ‘φτάσαν και πολύ όξω διότι τους έσφαξαν. Έτσι γινόταν εκείνη την εποχή. Άμα είχες διαφορές, πολιορκούσες και έσφαζες. Σήμερα πας στο Survivor.Τέλος πάντων, όλα αυτά τα σαχλά ξεχάστε τα τώρα. Γιατί στο Μεσολόγγι δεν αστειεύονται με την Έξοδο. Είναι σαν να πας στην Κρήτη και να κάνεις χιουμοράκι για τον Βενιζέλο, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Θα επανέλθουμε στο θέμα.
-Το δεύτερο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν το ΤΕΙ ιχθυοκαλλιέργειας Μεσολογγίου. Γιατί; Στη δικιά μας τη φουρνιά (βλέπε δέσμες) η συγκεκριμένη σχολή ήταν πολύ γνωστή, διότι ήταν ο απόλυτος πάτος των βάσεων. Α, αυτό μην το υποτιμάτε καθόλου: στα δελτία δυό σχολές ανέφεραν, την Ιατρική Αθήνας και την Ιχθυοκαλλιέργεια Μεσολογγίου. Έλεγες, τι σκατά, άμα δεν πιάσω την Ιατρική, μια ιχθυοκαλλιέργεια Μεσολογγίου θα την πιάσω (να γραφτώ να πάρω το πάσο). Τώρα, γιατί κανείς δεν ήθελε να καλλιεργήσει ιχθύες (όχι τα ζώδια φίλη ξανθιά) στο Μεσολόγγι, δεν ξέρω να σας πω.
Αυτές τις σκέψεις ανακαλούσα στο ταξίδι μου, να περάσει και η ώρα. Δεν πέρασε ένα δίωρο, να σου η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Χλιδή. Την είδα από μακριά και ψάρωσα. Κι όταν την περνούσα, επίσης ψάρωσα. Πολύ Ευρώπη είμαστε ρε παιδί μου!, σκέφτηκα. Αυτό που δεν είχα καταλάβει είναι ότι η γέφυρα σε βγάζει στην Άνδρο. Γιατί μόνο η Άνδρος (που όποιος το έχει ζήσει, ξέρει) έχει τέτοιο κατσικόδρομο, όπως αυτό στον οποίο σε βγάζει η γέφυρα. Τέρμα η Ευρώπη, εδώ είναι Βαλκάνια μπάρμπα. Σλόου ντάουν μη βρεθείς από κάτω. 
Με τα πολλά (χιλιόμετρα) έφτασα και στο Μεσολόγγι προσκεκλημένος της αδερφής ενός κολλητού μου από την Κατερίνη, που είναι δασκάλα εκεί και με φιλοξένησε μαζί με τη συνάδελφό της, επίσης δασκάλα (επίσης μακεδονίτισσα). Οι δύο κοπέλες είναι πολύ καλή παρέα (και αυτές και οι φίλες τους, οι υπόλοιπες μακεδονίτισσες δασκάλες) με μια διαφορά: έχουν διαφορετικές προτεραιότητες. Εγώ ήθελα να πάμε στα βουνά και στη φύση, αυτές με πήγαιναν για καφέ στα χάι του Μεσολογγίου. Εγώ ήθελα να πάμε σε κανένα τελειωμένο σκυλάδικο ή παραδοσιακό πανηγύρι, αυτές με πήγαιναν στα χάι του Μεσολογγίου. Μια φορά, τα χάι του Μεσολογγίου τα γύρισα, δεν έχω παράπονο. 
Το Μεσολόγγι λοιπόν είναι μια συμπαθητική παραλιμνοθαλάσσια πόλη (γιατί τελειώνει στη λιμνοθάλασσα- α καλό ε) και έχει ένα διακριτό και ωραίο κέντρο με νεοκλασικά και πολύ καφετέρια. Έχει χαμηλά σπίτια, άντε 2-3 ορόφους και αυτό δημιουργεί μια ωραία αίσθηση- άλλωστε η αρχιτεκτονική είναι η αύρα ενός τόπου. 
Επίσης έχει μερικά διάσπαρτα μνημεία, ένα τείχος, κάτι κανόνια και κάθε δεύτερη γωνία μια προτομή και μια αναμνηστική πλάκα, με αναφορές φυσικά στην έξοδο. Α, επίσης το Μεσολόγγι έχει ονομαστεί Ιερή Πόλη. Πώς είναι η Μέκκα και η Μεδίνα για το μουσουλμάνο; Έ, εμείς έχουμε το Μεσολόγγι. Και το δήμο τους τον λένε δήμο Ιεράς Πόλης Μεσολογγίου, τσεκάρετέ το άπιστοι Θωμάδες. Αναρωτιέμαι πάντως αν έχουμε και άλλες ιερές πόλεις και δεν το ήξερα. 
Μια φορά, κλίμα κατάνυξης δεν είδα. Είδα όμως την παρέλαση. Η τελευταία φορά που είδα παρέλαση ήταν αυτή στην οποία συμμετείχα. Ευτυχώς φορούσα τα γυαλιά και εξοστράκιζαν τα στραγάλια που τρώγαμε. Η Νέα Ιωνία δεν είναι ακριβώς ιερή πόλη (ούτε καν για το ΚΚΕ) και αυτό ήταν φανερό από το πώς αντιμετωπίζαμε τις παρελάσεις. Τέλος πάντων, χαριτωμένη η παρέλαση στο Μεσολόγγι, τα πιτσιρίκια τρισχαριτωμένα. 
Αλλά είχα καιρό φαίνεται να δω παρέλαση γιατί δεν θυμόμουν ότι μαζί με τα παιδιά παρελαύνουν περιπολικά, ζητάδες και η πυροσβεστική! Σας το ορκίζομαι, έβγαλα και φωτογραφίες. Μετά τα λύκεια και τα προσκοπάκια, τα περιπολικά με αναμμένα τα αλάρμ και το Γκιουλέκα οδηγό να καμαρώνει ως άλλος Παπαφλέσσας.
Το Μεσολόγγι λοιπόν δεν είναι καταθλιπτικό όπως πίστευα, αλλά μια χαρά. Η Αιτωλοακαρνανία, επίσης, έχει φανταστική φύση. Δυστυχώς ο Εύηνος δεν είχε ακόμα νερό (οπότε δεν πήγαμε για ράφτινγκ), 
αλλά πήγαμε στο Αιτωλικό (ένα χωριό επάνω σε νησάκι που συνδέεται από δύο πλευρές με την ξηρά) και την Κατοχή, όπου ήπιαμε και καφέ δίπλα στο ποτάμι. 
Ζούγκλα η βλάστηση. Προικισμένο μέρος ρε παιδί μου. Ωραία φύση, ωραία αύρα σαν μέρος, την κατασυμπάθησα την Αιτωλοακαρνανία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αυτά.
Σήμερα κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας. Με αυτοκίνητο. Χωρίς βαλίτσα, χωρίς υπομονή. Κακώς. Μέχρι να διασχίσω μια απόσταση 3ων χιλιομέτρων, άνετα πήγαινα μέχρι Λονδίνο με το αεροπλάνο. Καλά να πάθω.
Viva MEXICO cabrones!
17 Comments Published by unapatatras on Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 20, 2006 at 12:41 π.μ..
Αναδημοσίευση με μικρές παραλλαγές από παλιότερο ποστ στους μεταφραγμένους τον Ιούνη, λίγο μετά την επιστροφή από το Μεξικό.
Ναι λοιπόν, είναι αλήθεια. Τα κατάφερα. Γύρισα. Δεν ξέρω πώς και γιατί. Αλλά δεν πειράζει, θα πάμε μαζί την επόμενη φορά :-)
Ναι λοιπόν, είναι αλήθεια. Τα κατάφερα. Γύρισα. Δεν ξέρω πώς και γιατί. Αλλά δεν πειράζει, θα πάμε μαζί την επόμενη φορά :-)
Δεν έχω συνέλθει ακόμα. Θα αργήσω να συνέλθω από αυτό το ταξίδι. Που να μη σώσω να συνέλθω δηλαδή. Και δεν εννοώ το τζετ λαγκ, το υψόμετρο και αηδίες, εννοώ τις εικόνες, τις μυρωδιές, το κάψιμο στη γλώσσα (οι πουτανίτσες οι πιπερίτσες, εκατόν τόσα είδη, καίνε αλλά μ' αρέσουν, η τεκίλα όλα τα σβήνει), τις μουσικές, τα χρώματα, τα χαμόγελα. Είναι πολύ έντονα ακόμα -ευτυχώς!- φλασάκια ατέλειωτα και απορίες: γιατί δεν μιλάμε ισπανικά εδώ; Γιατί είμαστε όλοι τόσο λευκοί εδώ; Γιατί πόλεις και άνθρωποι δεν είναι το ίδιο πολύχρωμοι εδώ;
Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου την έκαναν οι άνθρωποι. Φιλικοί, εγκάρδιοι κι αληθινοί. Κι εγώ μου έκανα εντύπωση. Που ενώ εδώ αν ένας άγνωστος μου πει στο δρόμο καλημέρα μπορεί και να τον κοιτάξω στραβά και να σκεφτώ ότι είναι τρελός κι εκεί έσκαγα χαμόγελο και δεν το πίστευα ότι έπιανα κουβέντα στο δρόμο από το τίποτα. Όχι όλοι, όντως, τα κοριτσάκια στην πρώτη φωτό ήθελαν τα πέσος τους για να τα φωτογραφίσω. Κι ακόμα κι έτσι δε μου χάρισαν το χαμόγελό τους. Πολλοί ιθαγενείς δε δέχονται καθόλου τις φωτογραφίες (κλέβουν την ψυχή τους;). Στην εκκλησία Σαν Χουάν δε Τσαμούλα στην Τσιάπας αν σε δουν να μπαίνεις με μηχανή ή κάμερα μπορεί και να στη σπάσουν (για να μην αποτυπώσεις τα χριστιανικά αγάλματα που θυμίζουν τραβεστί και τους ιθαγενείς να προσεύχονται οικογενειακώς, με τη μάνα να βυζαίνει το μικρό ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά γλείφουν γλειφιτζούρια και ο πατέρας κάνει μετάνοιες μπροστά σε τεκίλες ή και κόκα-κόλες, και κάνουν εξαγνισμούς και σφάζουν κότες -κότες είδαμε, ζωντανές ακόμα, αλλά μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι περίμεναν να αποχωρήσουμε για να τις σφάξουνε). Σεβαστό απολύτως.Οι άνθρωποι που λέτε. Αυτή η επιμειξία ιθαγενών και ισπανών που έχει κάνει τους σύγχρονους μεξικάνους να θεωρούν τη λέξη 'indio' (=ινδιάνος, ιθαγενής) τη μεγαλύτερη βρισιά κι αν τους ρωτήσεις για την ινδιάνικη καταγωγή τους να σπεύσουν να σε ενημερώσουν όλο καμάρι πως 'ναι, αλλά ο παππούς μου ήταν Ισπανός!'. Όπως λέει κι ο φίλος μου ο Εντμούντο, πιο πιθανό είναι να κατέβει η Παρθένος της Γουαδελούπης για να βάλει ένα χεράκι να φτιάξουν λίγο τα πράγματα, παρά να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχτούν οι Μεξικάνοι την ταυτότητά τους και τη δύναμή τους. Προσπαθούν όμως. Το απέδειξαν οι εκλογές που έφεραν την κεντρο-αριστερή παράταξη λιγότερο από μία σκανδαλώδη μονάδα πίσω από τη δεξιά και οι πορείες διαμαρτυρίας αμέσως μετά με αίτημα τη νέα καταμέτρηση των ψήφων. Κι από την άλλη, μεγάλη εντύπωση προκάλεσε στον μεξικάνο ξεναγό μας η ελληνική συμπάθεια για τον subcomandante Μάρκος που
'δεν είναι καν Μεξικανός και εκμεταλλεύεται τους ιθαγενείς και τους βάζει να σκοτώνονται...' Πάλι καλά που δεν κατηγόρησε και τους απελπισμένους δασκάλους της Οαχάκα που για τέσσερις περίπου εβδομάδες κατέβηκαν στους δρόμους, κατέλαβαν την πόλη, κοιμόντουσαν στο δρόμο, έκλεισαν τους δρόμους με οδοφράγματα, απαιτώντας κονδύλια για την παιδεία και παντού στους δρόμους:
όπου Ulises όχι ο Οδυσσέας της ελληνικής μυθολογίας αλλά ο κυβερνήτης της Οαχάκα
κι αυτά τα ολίγα για όσους έφαγε προσπαθώντας να καταπνίξει τον ξεσηκωμό των δασκάλων, μας μίλησαν για 2 νεκρούς (ή μία ήταν έγκυος γυναίκα) και ομαδικούς βιασμούς γυναικών στα αστυνομικά τμήματα, γεγονότα που δεν έφτασαν ποτέ στα δελτία ειδήσεων,άρα... δεν έγιναν ποτέ. Ω-αί-ο;
Μα, θα μου πείτε, τι μ' έπιασε τώρα το κοινωνικο-πολιτικό μου -ποιον, εμένα!- εκεί που σας έλεγα για το υπέροχο Μεξικό γεμάτο χρώματα κι αρώματα... Όλα αυτά όμως είναι Μεξικό. Δεν τα 'ξερα παρά σαν γενική ιδέα, δεν τα φανταζόμουν, αλλά ήταν εκεί και τα ζήσα και τα πόνεσα κι αυτά. Και δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή φόβο ή ανασφάλεια τριγυρνώντας στους δρόμους μέχρι τα ξημερώματα (καλά, στην Πόλη του Μεξικού δεν επικρατεί παντού τάξη και ασφάλεια -μιλάμε για 22 εκατομμύρια κατοίκους, έτσι;-, αλλά εκεί που κινείται ο επισκέπτης δεν έχει φόβο, λίγο τα παράνομα ταξί πρέπει να 'χει το νου του).
Κι αν φαντάζεται κανείς τη μεξικάνικη ύπαιθρο όλο έρημο και κάκτο, ευπειθώς αναφέρω ότι έχασε. Οκ, βόρεια στα σύνορα παίζει (αλλά εκείθε δεν πήγαμε). Καταπράσινο, απίθανο, απίστευτο!!!
και λίγη ακόμα φύση, κάπου εκεί, στα σύνορα με Γουατεμάλα (Lagos de Montebello) πριν περάσουμε σ΄άλλα...
Monte Alban. Αχ, αυτός ο μεξικάνικος ουρανός με τα συννεφάκια του!!! Όλα τα λεφτά κι όλες οι τεκίλες και τα μεσκάλ του κόσμου! Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς στην Οαχάκα και να βλέπεις αυτό από το παράθυρό σου;
και λίγες μέρες μετά... Welcome to Caribbean Paradise!
(το τοπίο μαγευτικό, αλλά η θάλασσα δεν πιάνει μία μπροστά στις ελληνικές. όλα κι όλα. και πείτε με ό,τι θέτε.)
τα πέσος εξαφανίζονται στην Καραϊβική και κυριαρχούν τα δολάρια. Οι τοπικοί πράκτορες για να σε πάνε στα κοντινά νησάκια σου τάζουν 'φρι μπαρ, φρι μπίερ και φρι μπουφέ γουίδ χάμπεργκερς εντ χοτ ντογκς' και νομίζουν ότι πας μη μεξικάνος = αμερικάνος...
το προσπερνάς όμως, όταν εκεί που είσαι χαλαρός στην παραλία,
με την πίνια κολάδα σου -ή έστω ένα φρέσκο χυμό μάνγκο-μούρλια!-, σκάει ο σενιόρ με το όργανό του...
...και έναντι ολίγων πέσος σου παίζει μουσικές στην arpa jarocha του στην Playa del Carmen και δεν πιστεύεις στ' αφτιά σου!!!!!!!!!!!
Σας κούρασα όμως, και το παρα-βάρυνα το μπλογκάκι ε;
Αλλά, επιτρέψτε μου κάτι ακόμα. Αυτές οι τοιχογραφίες του Ριβέρα, του Ταμάγιο, του Σικέιρος και των ομότεχνων είναι από τα τελευταία πράγματα που είδα πριν φύγω, και το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι συγκλονίστηκα. Σε φυσικό μέγεθος κόβουν την ανάσα...
Τόσα κι άλλα τόσα, εκατοντάδες φωτογραφίες, χιλιάδες ήχοι και εικόνες και μυρωδιές και γεύσεις, κάμποσοι δίσκοι και βιβλία... Mexico lindo y querido.
Υ.Γ. Αν χρειαστείτε διερμηνέα στο ταξίδι σας, είμαι στη διάθεσή σας :-)
Ταξίδι στη Βουδαπέστη
10 Comments Published by YO!Reeka's on Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 14, 2006 at 12:47 μ.μ..
Πόσο χάλια μπορεί να είναι να μένεις σε μια τέτοια πόλη;! Εμείς πνιγόμαστε στην πολυκατοικία και αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα κέντρο, ίσο σε έκταση με ολόκληρο το δήμο Αθηναίων, που έχει χτιστεί τον 18ο-19ο αιώνα. 
Και τα υπέροχα αυτά κτίρια κατοικούνται κανονικά και έχουν ζωή, η πόλη δεν είναι disneyland.Πήγα στη Βουδαπέστη προχθές και έφυγε χτες για τη δουλειά και πραγματικά πέρασα τέλεια. Συνήθως αυτές οι αποστολές της μιας ημέρας είναι σκότωμα, δεν αξίζουν τον κόπο, αλλά τώρα λίγο η παρέα, λίγο η πόλη, περάσαμε μια χαρά.
Σημεία γενικού ενδιαφέροντος:
-Ωραία πόλη! Σε όλες αυτές τις απίθανες πόλεις της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης μόνιμα αναρωτιέμαι τι κάνουν τα αυτοκίνητα, πού τα κρύβουν. Μεγάλα πάρκα, πεντακάθαροι δρόμοι, φροντισμένα μνημεία, τακτοποιημένη πόλη. Εντάξει, στα προάστεια έχει και συγκροτήματα σοβιετικών μπλοκ, αλλά η γενική εικόνα είναι πολύ ωραία.
-Οι Βουδαπεστιανές καταπληκτικά μάτια, όλες. Γενική εικόνα, μάλλον μέτρια όμως.
-Ωραία κουζίνα! Όχι μόνο τα βραστά (που έχουν όλοι οι βόρειοι λαοί), αλλά και ωραίες συνταγές. Η σούπα γκούλας είναι τέλεια, ωστόσο το πατέ το πάλαιψα αλλά δεν τα κατάφερα. Μπορεί να μην έχω φάει και πιο σιχαμένο πράγμα στη ζωή μου. Ίσως φταίει όμως και μια ελαφριά γαστρεντερίτιδα που με ταλαιπωρεί τας τελευταίας ημέρας.
-Πολύ πάπρικα. Κάθε λίγο, μαγαζιά που πουλούσαν πάπρικα. Να καίγεσαι και να μην καταλαβαίνεις.
-Η ουγγρική γλώσσα (που συγγενεύει στην Ευρώπη μόνο με τη φινλανδική) είναι εντελώς ακαταλαβίστικη και αδύνατον να προφερθεί. Ο Έλληνας είναι Γκιόροκ, με το ο να προφέρεται ο/ε.
-Η Malev είναι πολύ καλή εταιρία. Κακώς δεν την είχα σε υπόληψη, γιατί έχει κάτι αεροπλάνα σούπερ, με απίστευτα πολύ χώρο. Αντίθετα το αεροδρόμιο της Βουδαπέστης είναι μετριότατο. Ψώνια: σαλάμια, κρασιά, πάπρικα, χαζοσουβενίρια.
Αυτά. Το σ-κ ανεβαίνω στο πανέμορφο χωριό μου.
Ένα ταξίδι που δεν έκανα
4 Comments Published by Mantalena Parianos on Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006 at 1:29 π.μ..
Το sms έλεγε «ανοίγουμε επισήμως την Παρασκευή, αλλά την Τετάρτη κάνουμε μια μάζωξη στο μαγαζί. Μόνο για φίλους. Θα έρθετε;»
Απάντησα ΝΑΙ.
Αλλά δεν πήγα. Πώς να εξηγώ ότι δεν γινόταν πια «να έρθουμε». Ότι θα έπρεπε να βγάλω μονό εισιτήριο.
Εκείνο το βράδυ, κάθισα σπίτι. Έκλεισα τα πατζούρια και άνοιξα το air condition. Δεν ήθελα να μυρίζω τον κόσμο έξω. Χάζεψα εξώφυλλα βιβλίων – δεν τα άνοιξα, τρέμοντας για αυτά που θα διάβαζα μέσα.
Δεν ήθελα να χτυπήσει το τηλέφωνο. Έπαιρνα στην τύχη αριθμούς υπεραστικούς και προσπαθούσα να φανταστώ σε ποιες χώρες καλούσα. Μια από τις άγνωστες γλώσσες που άκουσα μου άρεσε – θα ήθελα να πάω σε μια χώρα που να μιλούσαν έτσι, αλλά δεν ήξερα ποια χώρα ήταν.
Δεν θέλησα να απαντήσω στο επόμενο sms που ρωτούσε: «είσαι στο νησί;»
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν.
Απάντησα ΝΑΙ.
Αλλά δεν πήγα. Πώς να εξηγώ ότι δεν γινόταν πια «να έρθουμε». Ότι θα έπρεπε να βγάλω μονό εισιτήριο.
Εκείνο το βράδυ, κάθισα σπίτι. Έκλεισα τα πατζούρια και άνοιξα το air condition. Δεν ήθελα να μυρίζω τον κόσμο έξω. Χάζεψα εξώφυλλα βιβλίων – δεν τα άνοιξα, τρέμοντας για αυτά που θα διάβαζα μέσα.
Δεν ήθελα να χτυπήσει το τηλέφωνο. Έπαιρνα στην τύχη αριθμούς υπεραστικούς και προσπαθούσα να φανταστώ σε ποιες χώρες καλούσα. Μια από τις άγνωστες γλώσσες που άκουσα μου άρεσε – θα ήθελα να πάω σε μια χώρα που να μιλούσαν έτσι, αλλά δεν ήξερα ποια χώρα ήταν.
Δεν θέλησα να απαντήσω στο επόμενο sms που ρωτούσε: «είσαι στο νησί;»
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν.
Που βγαίνει το καλύτερο ρούμι?
Που κάνουν το καλύτερο daquiri ?
Που οι ταρίφες χορεύουν οδηγώντας στέλνοντας φιλάκια σε δίμετρες μαύρες καλλονές?
Εκει.
Και πήγα δύο φορές.
Η πρώτη ήταν τέλεια. Η δεύτερη ακόμα καλύτερη.
Πάμε πρώτη. Μάρτιος 2005. Κλακέτα.
Μετά από 14 ώρες ταξίδι είμαστε πάνω από το νησί και οι φοίνικες μοιάζουν διακοσμητικές ομπρελίτσες καρφωμένες σε γιγάντιο πράσινο παγωτό.
Προσγείωση. Διάδρομος. Ζέστη.
Ο σεκιουριτι-μαν περνά προκλητικά το δάχτυλό του πάνω από τα χείλη αλα Μαρτίνι στην υπεύθυνη της αίθουσας ελέγχου. Δυό υπάλληλοι ασχολούνται με το χρώμα των μαλλιών μιας τρίτης. Έρχεται μια τέταρτη και φιλιούνται πεταχτά. Περνάμε από το πλάι της αίθουσας αναχωρήσεων, μια μεγάλη σάλα με σημαίες από όλο το κόσμο. Στην αίθουσα ελέγχου διαβατηρίων μπορείς να καπνίσεις ελεύθερα.
Κουβούκλιο, έλεγχος, που θα μείνεις, δώσε διεύθυνση. (αναγνώστη μη πεις καμιά μαλακία για προσωπική ελεύθερία, για δική σου και δική τους ασφάλεια το κάνουν, αν θυμάσαι έχουν υποστεί και τρομοκρατικά χτυπήματα).
Ταξί, 4 επιβάτες, άπειρες βαλίτσες, Hyundai H1, μουστακαλής ταξιτζής. Τα χωράει όλα. Ισπανικά δε μιλάμε, ούτε αυτός αγγλικά. Συνενοούμαστε μια χαρά. Ζέστη και υγρασία. Υγρασία και ζέστη. Radio Rebelde να αναμεταδίδει κλασική μουσική. Δρόμοι γεμάτοι κόσμο, αλάνες με παιδιά να παίζουν baseball. Πανύψηλες μουλάτες με βλέμμα αγέρωχο, πανέμορφοι μουλατοι με μαντήλια στο κεφάλι. Σπίτια που καταρρέουν, άνθρωποι που χορεύουν. Είναι Παρασκευή βράδυ.
Φτάνουμε σπίτι. Kλείσαμε σε κάτι σαν bed and breakfast, εκεί το λένε casa particular. Casa diana. Δες και πες. Ιδιοκτήτες, ο Tony 70 ετών και η Diana 60. Φύλακας του σπιτιού ο σκύλος Pery. Μετά τις 15 μέρες μαζί τους γίμαμε οικογένεια. Ο Tony μας έδειχνε το album με τις φωτογραφίες ακροβατικών με Harley και
η Diana μας διηγούνταν για τότε που ο πατέρας της παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα στον Che Guevara. O Tony έχει πάνω απο 80 ράματα στο σώμα του και ολόκληρο αρχείο από ιστορίες με πεσίματα ή περιπέτειες που έζησε στην Αγκόλα ή την Μοζαμβίκη. Η Diana μας έλεγε για τότε που το Tropicana είχε κανονικό πρόγραμμα, και για τον πατέρα της φίλη της που λέει πως αν ζούσε ο Camilo η κόρη του θα ήταν ακόμα στην Κούβα. Βλέπεις, η κόρη του ήταν το τελευταίο φλέρτ του Cienfuegos. Η Diana είναι κόρη πρέσβη και έλεγε ότι ποτέ δεν της έλειψαν οι ανέσεις. Τώρα είναι πιο φτωχή από παλιά και τις ανέσεις τις έχει ξεχάσει αλλά δεν την νοιάζει γιατί άλλοι συνάνθρωποί της είναι πλέον πιο πλούσιοι και έχουν περισσότερες ευκαιρίες. Απλά σκέψου πόσο σημαντικό είναι αυτό. Ο Tony ηταν dealer στο καζίνο του Riviera και μετά την επανάσταση ανέλαβε το σώμα ακροβατικών της αστυνομίας. Ναι, έχουν και τέτοιο. Κάτι σαν τους ζητάδες αλλα με harley. Ο Pery μας αποχαιρετά κάθε πρωί και μας γαυγίζει παραπονεμένα όταν επιστρέφουμε.
Συνήθως τρώμε σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά,. Τα εστιατόρια που τα λειτουργεί μια οικογένια τα λένε paladar. Εξυπηρετούν ταυτόχρονα μόνο μέχρι 12 άτομα. Αυστήρα παραδοσιακή κουζίνα. Το συγκεκριμένο το έχει μια γυναίκα με τον πρώην σύζυγο και το νυν σύζυγό της. Επιλογή από μπύρες, μόνο 2. Bucanero η βαριά, Crystal η ελαφριά. Θέλεις κάτι παραπάνω; Φέτος λανσάρουν και μια πιο δυνατή, Bucanero Max. Και οι τρεις είναι γαμάτες. Γυρίζεις πίσω και θέλεις να πετάξεις Amstel Heineken και Μύθο όπως είναι στα σκουπίδια. Στο θέμα μας. Φαγητό λοιπόν. Στις επόμενες δεκαπέντε μέρες πήξαμε στα: Moros y christianos (μαύρα φασόλια με ρύζι) bistek (παναρισμένο κρέας, χοιρινό ή κοτόπουλο) tostones (τηγανισμένες πράσινες μπανάνες) ropa vieja (χοιρινό σε στενές λωρίδες με κόκκινη σάλτσα και κρεμμύδι), aurora και crema de queso (σούπες) camarones (γαρίδες), lancosta (αστακός) malangua (κάτι σαν τηγανητή πατάτα αλλά ελαφρώς πικάντικο) tamales (περιέχει καλαμπόκι, bacon ή κιμά, σκόρδο, τυρί, γάλα και άλλα, όλα αυτά σε πακετάκι δώρου φτιαγμένο από φύλλο καλαμποκιού). Η μέση τιμή κατά άτομο σε paladar για τουρίστες, είναι στα 6-8 cuc. Αν όμως φας σε εστιατόριο για κουβανούς τότε με τα ίδια χρήματα τρώνε του σκασμού 4 άτομα. Από φρούτα άπειρα. Guayaba, pina, platano, naranja, mango, mamey. Κάποια γλυκά σαν μέλι, μερικά λίγο περίεργα. Φρούτα τρώγαμε κυρίως στο σπίτι, αφού ο Tony μας ετοίμαζε με 5cuc βασιλικό πρωινό. Αν και δε φημίζομαι για το γούστο μου στο φαγητό και το μοτο μου είναι «Πεινάω άρα τρώω. Ό,τι βρω» μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ η κουζίνα τους. Και ακόμα μου ανοίγει η όρεξη όταν τα σκέφτομαι. Και μη ακούσω καμιά μαλακία για τους αστακούς του Ατλαντικού, γιατί εκεί είναι Καραϊβική και είναι πεντανόστιμοι. Τοp εστιατόριο των 15 ημερών το “La Guarida”. Δες και το site τους, δεν είναι τυχαίο ότι εκεί έχει φάει ο Jack Nickolson. Πήγα, είδα και άφησα τα ρέστα μου. Για το κτίριο, για τον χώρο (εκεί γυρίστηκε το «Φράουλα και σοκολάτα») τo service, για όλα. Από φαγητό λοιπόν καλά. Από ποτά...
Που κάνουν το καλύτερο daquiri ?
Που οι ταρίφες χορεύουν οδηγώντας στέλνοντας φιλάκια σε δίμετρες μαύρες καλλονές?
Εκει.
Και πήγα δύο φορές.
Η πρώτη ήταν τέλεια. Η δεύτερη ακόμα καλύτερη.
Πάμε πρώτη. Μάρτιος 2005. Κλακέτα.
Μετά από 14 ώρες ταξίδι είμαστε πάνω από το νησί και οι φοίνικες μοιάζουν διακοσμητικές ομπρελίτσες καρφωμένες σε γιγάντιο πράσινο παγωτό.
Προσγείωση. Διάδρομος. Ζέστη.
Ο σεκιουριτι-μαν περνά προκλητικά το δάχτυλό του πάνω από τα χείλη αλα Μαρτίνι στην υπεύθυνη της αίθουσας ελέγχου. Δυό υπάλληλοι ασχολούνται με το χρώμα των μαλλιών μιας τρίτης. Έρχεται μια τέταρτη και φιλιούνται πεταχτά. Περνάμε από το πλάι της αίθουσας αναχωρήσεων, μια μεγάλη σάλα με σημαίες από όλο το κόσμο. Στην αίθουσα ελέγχου διαβατηρίων μπορείς να καπνίσεις ελεύθερα.
Κουβούκλιο, έλεγχος, που θα μείνεις, δώσε διεύθυνση. (αναγνώστη μη πεις καμιά μαλακία για προσωπική ελεύθερία, για δική σου και δική τους ασφάλεια το κάνουν, αν θυμάσαι έχουν υποστεί και τρομοκρατικά χτυπήματα).
Ταξί, 4 επιβάτες, άπειρες βαλίτσες, Hyundai H1, μουστακαλής ταξιτζής. Τα χωράει όλα. Ισπανικά δε μιλάμε, ούτε αυτός αγγλικά. Συνενοούμαστε μια χαρά. Ζέστη και υγρασία. Υγρασία και ζέστη. Radio Rebelde να αναμεταδίδει κλασική μουσική. Δρόμοι γεμάτοι κόσμο, αλάνες με παιδιά να παίζουν baseball. Πανύψηλες μουλάτες με βλέμμα αγέρωχο, πανέμορφοι μουλατοι με μαντήλια στο κεφάλι. Σπίτια που καταρρέουν, άνθρωποι που χορεύουν. Είναι Παρασκευή βράδυ.
Φτάνουμε σπίτι. Kλείσαμε σε κάτι σαν bed and breakfast, εκεί το λένε casa particular. Casa diana. Δες και πες. Ιδιοκτήτες, ο Tony 70 ετών και η Diana 60. Φύλακας του σπιτιού ο σκύλος Pery. Μετά τις 15 μέρες μαζί τους γίμαμε οικογένεια. Ο Tony μας έδειχνε το album με τις φωτογραφίες ακροβατικών με Harley και
η Diana μας διηγούνταν για τότε που ο πατέρας της παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα στον Che Guevara. O Tony έχει πάνω απο 80 ράματα στο σώμα του και ολόκληρο αρχείο από ιστορίες με πεσίματα ή περιπέτειες που έζησε στην Αγκόλα ή την Μοζαμβίκη. Η Diana μας έλεγε για τότε που το Tropicana είχε κανονικό πρόγραμμα, και για τον πατέρα της φίλη της που λέει πως αν ζούσε ο Camilo η κόρη του θα ήταν ακόμα στην Κούβα. Βλέπεις, η κόρη του ήταν το τελευταίο φλέρτ του Cienfuegos. Η Diana είναι κόρη πρέσβη και έλεγε ότι ποτέ δεν της έλειψαν οι ανέσεις. Τώρα είναι πιο φτωχή από παλιά και τις ανέσεις τις έχει ξεχάσει αλλά δεν την νοιάζει γιατί άλλοι συνάνθρωποί της είναι πλέον πιο πλούσιοι και έχουν περισσότερες ευκαιρίες. Απλά σκέψου πόσο σημαντικό είναι αυτό. Ο Tony ηταν dealer στο καζίνο του Riviera και μετά την επανάσταση ανέλαβε το σώμα ακροβατικών της αστυνομίας. Ναι, έχουν και τέτοιο. Κάτι σαν τους ζητάδες αλλα με harley. Ο Pery μας αποχαιρετά κάθε πρωί και μας γαυγίζει παραπονεμένα όταν επιστρέφουμε.Συνήθως τρώμε σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά,. Τα εστιατόρια που τα λειτουργεί μια οικογένια τα λένε paladar. Εξυπηρετούν ταυτόχρονα μόνο μέχρι 12 άτομα. Αυστήρα παραδοσιακή κουζίνα. Το συγκεκριμένο το έχει μια γυναίκα με τον πρώην σύζυγο και το νυν σύζυγό της. Επιλογή από μπύρες, μόνο 2. Bucanero η βαριά, Crystal η ελαφριά. Θέλεις κάτι παραπάνω; Φέτος λανσάρουν και μια πιο δυνατή, Bucanero Max. Και οι τρεις είναι γαμάτες. Γυρίζεις πίσω και θέλεις να πετάξεις Amstel Heineken και Μύθο όπως είναι στα σκουπίδια. Στο θέμα μας. Φαγητό λοιπόν. Στις επόμενες δεκαπέντε μέρες πήξαμε στα: Moros y christianos (μαύρα φασόλια με ρύζι) bistek (παναρισμένο κρέας, χοιρινό ή κοτόπουλο) tostones (τηγανισμένες πράσινες μπανάνες) ropa vieja (χοιρινό σε στενές λωρίδες με κόκκινη σάλτσα και κρεμμύδι), aurora και crema de queso (σούπες) camarones (γαρίδες), lancosta (αστακός) malangua (κάτι σαν τηγανητή πατάτα αλλά ελαφρώς πικάντικο) tamales (περιέχει καλαμπόκι, bacon ή κιμά, σκόρδο, τυρί, γάλα και άλλα, όλα αυτά σε πακετάκι δώρου φτιαγμένο από φύλλο καλαμποκιού). Η μέση τιμή κατά άτομο σε paladar για τουρίστες, είναι στα 6-8 cuc. Αν όμως φας σε εστιατόριο για κουβανούς τότε με τα ίδια χρήματα τρώνε του σκασμού 4 άτομα. Από φρούτα άπειρα. Guayaba, pina, platano, naranja, mango, mamey. Κάποια γλυκά σαν μέλι, μερικά λίγο περίεργα. Φρούτα τρώγαμε κυρίως στο σπίτι, αφού ο Tony μας ετοίμαζε με 5cuc βασιλικό πρωινό. Αν και δε φημίζομαι για το γούστο μου στο φαγητό και το μοτο μου είναι «Πεινάω άρα τρώω. Ό,τι βρω» μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ η κουζίνα τους. Και ακόμα μου ανοίγει η όρεξη όταν τα σκέφτομαι. Και μη ακούσω καμιά μαλακία για τους αστακούς του Ατλαντικού, γιατί εκεί είναι Καραϊβική και είναι πεντανόστιμοι. Τοp εστιατόριο των 15 ημερών το “La Guarida”. Δες και το site τους, δεν είναι τυχαίο ότι εκεί έχει φάει ο Jack Nickolson. Πήγα, είδα και άφησα τα ρέστα μου. Για το κτίριο, για τον χώρο (εκεί γυρίστηκε το «Φράουλα και σοκολάτα») τo service, για όλα. Από φαγητό λοιπόν καλά. Από ποτά...
Σε επόμενο post..
ps1 Για να μπεις στο κλίμα της Havana προτείνω να διαβάσεις το Animal Tropical του Pedro Juan Gutierrez εκδόσεις Μεταίχμιο με τον τίτλο "Ο έρωτας νοστάγλησε τη Κούβα". Μεγάλες δόσεις σεξ και έντονη αναπαράσταση εικόνων από Cuba.
ps2 Δυστυχώς μπόρεσα να ανεβάσω μόνο μια φωτογραφία από το σπίτι που μέναμε. Κάτι στραβό με το firewall της δουλειάς. Θα το κανονίσω από το σπίτι.
